Η σύγχρονη πόλη και οι άνθρωποί της

Η πόλη της Πάρμα έχει ένα δυναμικό παρόν στην ιταλική κοινωνία και ένα ένδοξο παρελθόν. Πρόκειται για μια μεσαίου μεγέθους πόλη των 200 χιλιάδων πολιτών, ενώ άλλοι τόσοι μένουν στην ομώνυμη επαρχία. Η έκτασή της είναι 260 τ.χλμ και βρίσεκται σε υψόμετρο μόλις 50μ. από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η πλατεία Γαριβάλδι φέρει το όνομα του μεγάλου ηγέτη της ιταλικής ενοποίησης κατά το 19ο αι. (Piazza Garibaldi)

Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Πάρμα (Torrente Parma), ενώ η επαρχία είναι ως επί το πλέιστον πεδινή με αρκετή καλλιεργήσιμη γη. Το κλίμα της είναι τυπικό για τη βόρειο Ιταλία με θερμό καλοκαίρι και αρκετά ψυχρό χειμώνα για τα μεσογειακά δεδομένα.

Η Πάρμα στο χάρτη της Ιταλίας

Ο πολιούχος της είναι ο Άγιος Ιλάριος (Sant' Ilario) που γιορτάζει στις 13 Ιανουαρίου.


Η μεγάλη παράδοση που έχει δημιουργήσει στον τομέα της διατροφής έχει αναγνωριστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία όρισε από το 2004 ως έδρα της Ευρωπαϊκής Αρχής για την Aσφάλεια στη Διατροφή (European Food Safety Authority EFSA). την όμορφη ιταλική πόλη του βορρά.


Η ιστορία της πόλης 

Η περιοχή της Πάρμας κατοικήθηκε από την προϊστορία, όπως προκύπτει από ευρήματα της περιοχής. Θεωρείται πως την έχτισαν οι Ετρούσκοι. Το όνομα πάρμα είναι όμως λατινικό, και προέρχεται από την ονομασία της στρογγυλής ασπίδας (parma). Ο λόγος που ονομάστηκε έτσι δεν είναι ξεκάθαρος. Είτε αφορά το σχήμα της πόλης, είτε επειδή βοηθούσε στην άμυνα εναντίον των Γαλατών. Το 183 π.Χ. δημιουργήθηκε εκεί μια ρωμαϊκή αποικία, παράλληλα με μια δεύτερη στη Μούτινα (Μόντενα), και στη πόλη εγκαταστάθηκαν 2.000 οικογένειες. Η πόλη ήταν οδικό κέντρο καθώς εκεί συναντώνταν οι Via Aemilia και Via Claudia. Καταστράφηκε το 44 π.Χ. και ξανακτίσθηκε από τον Αύγουστο. Την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έλαβε τον τίτλο Ιουλία.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην ακμή της τον 2ο αι. μ.Χ.

Ο Αττιλας κατέλαβε την πόλη, ενώ καταστράφηκε ξανά κατά τον Γοτθικό πόλεμο, από τον Τοτίλα, όταν ήταν μέρος της Βυζαντινής Εξαρχίας της Ραβέννα. Η πόλη ονομαζόταν τότε Χρυσόπολις. Κατά την αυγή του Μεσαίωνα, το 569, πέρασε στο βαρβαρικό λομβαρδικό βασίλειο της Ιταλίας και έγινε σημαντικό σημείο του δρόμου Via Francigena, που ήταν ο κύριος δρόμος που συνέδεε τη Ρώμη με την Βόρεια Ευρώπη. Το 774 έγινε βρέθηκε κάτω από την κυριαρχία της Αγία Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά διοικούταν από τον επίσκοπο της. Η Πάρμα συνήθως ήταν με το μέρος της Αυτοκρατορίας στις συγκρούσεις της με τον πάπα. Το 1140 έγινε σχεδόν αυτόνομη.

Συγκρούσεις Γουέλφων (οπαδών Πάπα) και Γιβελλίνων (οπαδών γερμανού αυτοκράτορα) στη βόρειο Ιταλία κατά τον ύστερο Μεσαίωνα, όπως εικονίζεται σε χειρόγραφο.

Το 1314 πέρασε κάτω από την κυριαρχία του Μιλάνου το οποίο κυβερνούσαν οι Βισκόντι. Το 1440 πέρασε στον έλεγχο της οικογένειας Σφόρτσα,κυριάρχων του Μιλάνο και των γειτονικών περιοχών . Μεταξύ του 14ου και 15ου αιώνα, έλαβε μέρος στους Ιταλικούς πολέμους. Μεταξύ 1500-1521 η πόλη ήταν υπό τον έλεγχο των Γάλλων, ενώ στη συνέχεια πέρασε υπό τον έλεγχο του Πάπα, μέχρι το 1545, όταν ο Πάπας Πάυλος Γ'  αφαίρεσε την Πάρμα και την Πιατσέντζα από τις Παπικές Κτήσεις και έδωσε την εξουσία της πόλης στον γιό του Πιέρ Λουίτζι Φαρνέζε.

Ο θυρεός των Σφόρτσα του Μιλάνου, μεγάλης οικογένειας κυβερνητών στη βόρειο Ιταλία

Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα, όλες οι περιοχές του Παρμένσε πέρασαν στην κυριαρχία των Φαρνέζε. Η οικογένεια κυβέρνησε τις δύο πόλεις μέχρι το 1731, όταν ο τελευταίος απόγονος της οικογένειας Φαρνέζε, Αντόνιο, απεβίωσε. Τότε το δουκάτο της Πάρμα και της Πιατσέντζα πέρασε στα χέρια των Βουρβόνων. Πολλά έργα τέχνης μεταφέρθηκαν τότε από την Πάρμα στη Νάπολη.

 

Ο δούκας Αλέξανδρος Φαρνέζε (1586-1592)

Μετά το 1748 και την συνθήκη του Άαχεν, πέρασε υπό την επιρροή των Γάλλων και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, με μεγάλα δημόσια έργα να γίνονται στη πόλη, αλλά και να μπαίνουν οι βάσεις για ανάπτυξη βιομηχανίας. Την περίοδο εκείνη στην πόλη δημιουργήθηκε βιβλιοθήκη, αρχαιολογικό μουσείο, πινακοθήκη και βοτανικός κήπος, ενώ και ο Ιταλός τυπογράφος Μποντίνι εγκαταστάθηκε στην πόλη. 

Ο δούκας Κάρλος Ι (1731-1735) των Βουρβώνων, ο πρώτος της νέας δυναστείας

Κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων ανήκε διοικητικά στην περιοχή Taro Département, με το γαλλικό όνομα Parme. Στην περιοχή δημιουργήθηκε ένα δουκάτο για τον Σαρλ-Φρανσουά Λεμπρέν (Charles-François Lebrun), θησαυροφύλακα του Αυτοκράτορα, το 1808. Το 1847, μετά τον θάνατο της δούκισας της Πάρμα Μαρίας Λουίζας, η πόλη περνά ξανά στα χέρια του γαλλοϊσπανικού οίκου των Βουρβόνων.

 

Το οικόσημο της Μαρίας Λουίζας ως δούκισας της Πάρμα (1814-1847)

Το 1859 η Πάρμα γίνεται τμήμα της επαρχίας Εμίλια. Το 1860 το πρώην δουκάτο γίνεται μέρος του Βασιλείου της Ιταλίας, και η πόλη αρχίζει να παρακμάζει οικονομικά. Μετά το 1859 ενώνεται με την Πιατσέντζα και το 1993 με τις Φόρνοβο και Σουζάρα, δημιουργώντας μία ένωση πόλεων που ανέπτυξε οικονομικά την περιοχή. Το 1908 μια μεγάλη γενική απεργία σημειώνεται στη πόλη, από την 1η Μαΐου έως τις 6 Ιουνίου. Το 1922 οι κάτοικοί της αντιστάθηκαν στον Μπάλμπο, ένα γεγονός που αναφέρεται ως η πρώτη μορφή αντίστασης ενάντια στον φασισμό στην Ιταλία. 

 

Η Ιταλία ενοποιήθηκε σταδιακά από το 1859 ως το 1870 μετά από πολλούς αγώνες δεκαετιών. Η Πάρμα έγινε μέρος του νέου ιταλικού κράτους.

Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι κέντρο παρτιζάνων αντιστασιακών, ενώ την άνοιξη του 1944 οι σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις της πόλης γίνονται στόχος βομβαρδισμοί των Συμμάχων. Τελικά απελευθερώθηκε από τη γερμανική κατοχή στις 26 Απριλίου 1945, από Ιταλούς παρτιζάνους και ένα στρατιωτικό σώμα από την Βραζιλία.

(Πηγή: Βικιπέδια)

Πανόραμα της Πάρμα