Η σημερινή μέρα ξεκίνησε στις 7 το πρωί με ένα ταξίδι στην Κρακοβία, την πρώην πρωτεύουσα της Πολωνίας.
Δεν πτοηθήκαμε ούτε από τον χειμωνιάτικο καιρό (βροχή και αέρας) ούτε από το πρωινό ξύπνημα και ξεκινήσαμε μαζί με τους Φινλανδούς συμμαθητές μας για την πόλη των θρύλων.
Εκεί μας υποδέχτηκε χαμογελαστή η ξεναγός μας και... ένας δράκος, ο προστάτης της πόλης! Και το παραμύθι ξεκίνησε...
Ξεκινήσαμε από το κάστρο και τον καθεδρικό ναό της πόλης όπου βρίσκονται οι τάφοι όλων σχεδόν των βασιλιάδων της Πολωνίας. Ιστορίες έρωτα και πολιτικές δολοπλοκίες μας συνόδευαν σε κάθε γωνία. Μόνο δύο δυναστείες ήταν Πολωνικής καταγωγής, οι υπόλοιποι βασιλιάδες ήταν ή Σουηδοί ή Γερμανοί! Μέσα στον ναό (ο οποίος ήταν μία μείξη γοτθικού και ρωμανικού ρυθμού) δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες και έτσι αποτυπώσαμε στην καρδιά μας τον υπέροχο διάκοσμο με τα βιτρώ και τις ταπισερί (κι όμως!).
Σειρά είχε η περιήγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης όπου ο χρόνος είχε σταματήσει σε προηγούμενες εποχές... μέχρι την κεντρική πλατεία με τις άμαξες (τουριστική ατραξιόν) και τον ναό που ήταν αφιερωμένος στην Παναγία με το μοναδικό τέμπλο του. Ούτε στο εσωτερικό αυτού του ναού επιτρέπονταν οι φωτογραφίες αλλά δεν πειράζει γιατί η εξωτερική του όψη (με τα δύο ασύμμετρα καμπαναριά) έδωσε την ευκαιρία στην ξεναγό να μας αφηγηθεί μία ιστορία ανταγωνισμού που τελείωσε με ένα φόνο και μία αυτοκτονία!
Μετά κατευθυνθήκαμε προς τα τείχη της πόλης και το Πανεπιστήμιο που είναι το παλιότερο σωζόμενο ίδρυμα της Ευρώπης που λειτουργεί στα ίδια ακριβώς κτίρια με τα οποία ξεκίνησε τη μακραίωνη πορεία του.
Επιστρέψαμε στην κεντρική πλατεία και στην αγορά με τα σουβενίρ όπου παραμείναμε για σχεδόν δύο ώρες πριν επιβιβαστούμε στο πούλμαν με προορισμό το ορυχείο αλατιού στη Βιελίτσκα.
Ταξίδι στα 135 μέτρα κάτω από τη γη σε ένα χώρο μοναδικής ομορφιάς. Κανένας δεν φανταζόταν ότι το ορυκτό αλάτι θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρώτη ύλη για αγάλματα αλλά και για ανάγλυφες σκηνές της Αγίας Γραφής που θα κοσμούσαν τους τοίχους υπόγειων παρεκκλησίων. Η πίστη βρίσκει τρόπο έκφρασης σε όλες τις συνθήκες...
Βγάλαμε την αναμνηστική φωτογραφία στο κεντρικό παρεκκλήσι και ... αναδυθήκαμε στην επιφάνεια μετά από δύο ώρες ξενάγησης. Λίγο μετά τις 8 το βράδυ επιστρέψαμε στο Μπιέλσκο Μπιάλα χορτάτοι από εικόνες και εμπειρίες.
Δεν πτοηθήκαμε ούτε από τον χειμωνιάτικο καιρό (βροχή και αέρας) ούτε από το πρωινό ξύπνημα και ξεκινήσαμε μαζί με τους Φινλανδούς συμμαθητές μας για την πόλη των θρύλων.
Εκεί μας υποδέχτηκε χαμογελαστή η ξεναγός μας και... ένας δράκος, ο προστάτης της πόλης! Και το παραμύθι ξεκίνησε...
Σειρά είχε η περιήγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης όπου ο χρόνος είχε σταματήσει σε προηγούμενες εποχές... μέχρι την κεντρική πλατεία με τις άμαξες (τουριστική ατραξιόν) και τον ναό που ήταν αφιερωμένος στην Παναγία με το μοναδικό τέμπλο του. Ούτε στο εσωτερικό αυτού του ναού επιτρέπονταν οι φωτογραφίες αλλά δεν πειράζει γιατί η εξωτερική του όψη (με τα δύο ασύμμετρα καμπαναριά) έδωσε την ευκαιρία στην ξεναγό να μας αφηγηθεί μία ιστορία ανταγωνισμού που τελείωσε με ένα φόνο και μία αυτοκτονία!
Μετά κατευθυνθήκαμε προς τα τείχη της πόλης και το Πανεπιστήμιο που είναι το παλιότερο σωζόμενο ίδρυμα της Ευρώπης που λειτουργεί στα ίδια ακριβώς κτίρια με τα οποία ξεκίνησε τη μακραίωνη πορεία του.
Επιστρέψαμε στην κεντρική πλατεία και στην αγορά με τα σουβενίρ όπου παραμείναμε για σχεδόν δύο ώρες πριν επιβιβαστούμε στο πούλμαν με προορισμό το ορυχείο αλατιού στη Βιελίτσκα.
Βγάλαμε την αναμνηστική φωτογραφία στο κεντρικό παρεκκλήσι και ... αναδυθήκαμε στην επιφάνεια μετά από δύο ώρες ξενάγησης. Λίγο μετά τις 8 το βράδυ επιστρέψαμε στο Μπιέλσκο Μπιάλα χορτάτοι από εικόνες και εμπειρίες.
Μαγευτική πόλη. Πραγματικά σαν να γυρίσατε αιώνες πίσω. Άξιζε τον κόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφή